DOSTLUK

DOSTLUK

Dost ve dostluk dediğimiz ,çokluk ruhlarımızın beraber olmasını sağlayan bir rastlantı ya da zorunlulukla edindiğimiz ilintiler,yakınlıkladır.Benim anlattığım dostlukta ruhlar o kadar derinden uyuşmuş karışmış ve kaynaşmıştır ki onları birleştiren dikişi silip süpürmüş ve artık bulamaz olmuşlardır.Onu niçin sevdiğimi bana söyletmek isterlerse bunu ancak şöyle anlatabilirim sanıyorum:Çünkü o o idi ben de bendim.

Ruhlarımız o kadar sıkı bir beraberlikle yürüdü,birbirini o kadar coşkun bir sevgiyle seyretti ve en mahrem taraflarına kadar birbirlerine öyle açıldılar ki ben onun ruhunu benimki kadar tanımakla kalmıyor,kendimden çok ona güvenecek hale geliyordum.

Öteki alelade dostlukları buna benzetmeye kalkışmayın:Onları hem de en iyilerini ben de herkes kadar bilirim.O dostluklarda insanın  eli dizginde yürümesi gerekir.Aradaki bağ  güvensizliğe hiç yer vermeyecek kadar düğümlenmiş değildir.

Gerçek dostluğun ne olduğunu bilirim;bildiğim için de dostumu kendime çekmekten çok kendimi ona veririm.Ona iyilik etmeyi onun bana iyilik etmesinden daha çok istemekle kalmam kendine her edeceği iyiliğin bana da iyilik olmasını isterim.Bana en büyük iyiliği kendine iyilik ettiği zaman etmiş olur.Bir yere gitmek ona hoş geliyor ya da işine yarıyorsa  uzakta olması yanımda olmasından daha tatlı gelir.Ben vaktiyle dostumla ayrılma da fayda bile buldum.Birbirimizden uzaklaşmakla hayatımızı daha fazla doldurmuş ,imkanlarımızı genişletmiş oluyorduk.Başka başka yerlerde  o benim için yaşıyor keyfediyordu ben de onun için .Hayatın tadını bir aradaymışız gibi çıkarıyorduk.Hatta bir aradayken birimizden biri işsiz kalıyordu.O kadar kaynaşmıştık ki ayrı ayrı yerlerde olmakla aramızdaki gönül birliği  bir kat daha zenginleşiyordu.